سلام

بعد از فراخوانی وبلاگ قافله شهدا جهت شرکت در مسابقه نامه ای به مادر شهید، خیلی سعی کردم از زبان یک شهید به مادرش نامه ای بنویسم ولی دستم به قلم نمیرفت. هر چند که هیچ وقت نمیشه از زبان یک شهید صحبت کنم و خودم را جای اون مقام بزرگوار بگذارم ولی  به منظور شرکت در این امر فرهنگی جهت زنده نگه داشتن یاد و نام شهدا امروز صبح تصمیم گرفتم از زبان شهیده ی 16 ساله ناهید فاتحی کرجو نامه ای به مادر مرحومش بنویسم.

چنانچه می خواهید این شهیده ی مظلومه را بیشتر بشناسید به این لینک مراجعه کنید.

شهیده ناهید فاتحی کرجو

*************************************************************************

بسم ربّ الشّهداء و الصّدیقین

مادر عزیزتر از جانم سلام

می دانم ... می دانم که بخاطر من اذیت و آزار و زخم زبان ها شنیدی! مردم عادی گفتند دامادت ضد انقلاب بوده، پس دخترت هم ضد انقلاب است! ضد انقلاب ها گفتند دخترت جاسوس سپاه است و نامزد خودش را لو داده تا اعدام شود! چه روزهای سختی را بخاطر من سپری کردی! و سخت تر زمانی بود که متوجه شدی ضد انقلاب دختر شانزده ساله ات را به اسیری برده ...

خوب می دانم که عشق مادری ات مسبّب همه ی این سختی هاست ... مرا ببخش مادر! مرا ببخش که باعث شدم در سرمای کردستان با وجودی که باردار بودی، مدت ها با سختی دنبال من بگردی ... اما این تو بودی که به من آموختی که در مقابل ظلم ستمگران سکوت نکنم، خودت به من آموختی که همچون جدّت صدیّقه ی طاهره فاطمه ی زهرا سلام الله علیها از حریم ولایت دفاع کنم و ذره ای سستی نکنم.

مادر نبودی ببینی چگونه دخترت را شکنجه کردند برای اینکه یک جمله توهین به رهبر و مقتدایش حضرت امام خمینی کند!

آه مادر! موهای سرم را تراشیدند و مرا در روستا گرداندند، کوته فکران بی دین فکر میکردند که با این کار من را تحقیر میکنند و به خواسته شان عمل می کنم. ولی آنها نمی دانستند که دفاع از حریم ولایت افتخار من است. این تو بودی که به من آموخته بودی عزّتم را به دنیای پوشالی آنها نفروشم.

تمام ناخن های دست و پایم را کشیدند و شکنجه ام دادند، امّا ذره ای از اعتقادم عقب نشینی نکردم و بیش از پیش عاشق ولی امرم شدم و بخاطر حراست از حریم ولایت همه ی شکنجه ها و زخم ها را به جان خریدم.

گودالی حفر کردند و بدن نیمه جان مرا داخل گودال انداختند و تا آخرین لحظه که خاک بر صورتم می ریختند اصرار داشتند که به رهبرم توهین کنم تا نجات یابم، ولی من رهایی را در شهادت یافتم. آری مادر من زنده به گور شدم تا به همه ثابت کنم که من همیشه زنده هستم!

مادر! ای اسوه ی صبر و ایمان هر چه دارم از تو دارم. اگر نبود دامن پاک تو ای مادر! هرگز مقام شهادت را درک نمی کردم. به دختران امروز بگو که زهرا گونه زندگی کنند تا زینب ها پرورش دهند ... اگر نبود زینب! چگونه قیام کربلا زنده می ماند! چگونه بعد از 1400 سال من به این مرتبه از بندگی می رسیدم!

مادر! شنیده ام که امروز بعضی ها روی خون من راه می روند! یادشان رفته که تو با وجود عشق مادری ات سختی ها را تحمل کردی و دخترت را فدای انقلاب کردی، تا آنها در آرامش باشند. یا شاید اصلا به یاد نمی آورند!

مادر سیّده ام! به آنها بگو که این آرامش را مدیون خون شهدا هستند! بگو که با حفظ عفّت خود خون ما را زنده نگه می دارند.

به مادران امروز بگو که جدایی از دخترت چقدر برایت سخت بوده! آنها که بدن کبود و زخمی دخترشان را ندیده اند! آنها که نمی دانند اسارت دختر برای یک مادر چقدر دردناک است! تو باید به آنها یادآور شوی مادر! به دخترانشان بگو که بدانند این آرامشی که دارند از کجا آمده!

دستان خسته ات را می بوسم مادرم ...

و من الله التوفیق

**********************************

مطالب مرتبط:

نامه ای از بهشت ...
نامه ای به مادر عزیزم

چهار سال گذشت ...

چهار سال پیش مثل امشبی بود که علی کوچولو پیش پدربزرگ و مادربزرگش موند، خبر نداشت که از فردا دیگه صدای بابا و مامانش را نخواهد شنید. شاید اگه علی میدونست این آخرین باریه که بابا مامانش رو می بینه برای موندن خونه ی پدربزرگ اصرار نمیکرد.

 دیشب شب چلّه بود و همه ی خانواده دور هم بودند ولی امشب ... دیگه نفس های پدر و مادر علی برای همیشه فرو نشست و علی یتیم شد.

خدایا عجب صبری داری ...

یا زهرا ...

وقتی به علی فکر میکنم قلبم سنگین میشه. روزگار بدجوری داره امتحانش میکنه. برای علی دعا کنید.

من که این خانواده رو نمیشناختم و بعد از مرگشون از طریق اطرافیان باهاشون آشنا شدم هنوزم بعد چهار سال هر وقت یادشون میافتم اشک از چشمانم جاری میشه. خدایا این چه سرّیه؟!!! علی کوچولوی هفت ساله چه زود یتیم شد! حتما الان برای خودش مردی شده. خدایا خودت حافظش باش تا بتونه راه پدرش را ادامه بده. شیخ رضا کم شخصیتی نبود. با وجودی که فقط 27 سال سن داشت ولی من همین مقدار فایل سخنرانی که از ایشون شنیدم و نوشته هایی که از ایشون خوندم پی بردم که چه گوهری را از دست دادیم.

شادی روح حاج رضا ابوالقاسمی پور و همسر مکرّمه شون که چهار سال پیش در چنین شبی چشم از جهان فرو بستند، فاتحه و صلوات بفرستید.

*****************************************************

تصاویر جنوب و مناطق عملیاتی

اروند کنار و جزیره فاو

کربلای ایران، شلمچه

دهلاویه

هویزه

طلائیه

از قفس تن خسته شده ام ! شوق پرواز دارم اما بال و پرم شکسته است ، منتظر درمانم که فرا رسد .

ای بهترین دوست! قفسِ تنم را بشکن تا مرغِ روحم به سوی تو سبکبال پر کشد و در آسمان مهر و محبتت پرواز کند . آنچه به خوبا ن درگاهت چشاندی به من بچشان ! آن مرگِ سرخی را که به محبّانت هدیه دادی؛ به من ارزانی دار .

( زنده یاد حاج رضا ابو القاسمی  )

چه زود دیر می شود ...

چه زود دو سال گذشت ...

شهید محمدرضا شفیعی چهارده ساله بود که عزم جبهه کرد ولی چون سنّش کم بود قبولش نمی کردند. بالأخره یک روز خودش شناسنامه اش را یکسال بزرگتر کرد و به آرزویش رسید.
وقتی به مادرش گفت می خواهم به جبهه بروم ، مادرش گفت: من نمیگم نرو ، اما تو هنوز بچه ای ، پدر که نداری من را تنها نذار. محمد رضا گفت: مادر من کی هستم. خدا با شماست.
دفعه ی آخری که راهی جبهه بود نوزده سالش بود ، کلی شیرینی و انگشتر و تسبیح خریده بود. مادر به او گفت: مادر چرا این چیزها را خریدی ؟ فردا زندگی میخوای. خونه میخوای. گفت: مادر خانه من یک متر جاست که آماده هم هست. نه آهن میخواد و نه سفید کاری.
بعد هم یک بیت شعر خواند:
خوش آن روزی که در سنگر بمیرم / نه آن روزی که در بستر بمیرم
وسایلش را برداشت و رفت.
چند شب بعد از شب عملیات مادرش خوابی می بیند. مادر می گوید خواب دیدم که محمد رضا با لباس سبزی از در وارد شد. گفتم: مادر جان چرا به این زودی آمدی؟ گفت: آمدم شما را از چشم به راهی در بیاورم. باید زود برگردم.
شب بعد نیز مادر دوباره خواب محمدرضا را دید. خواب دید محمد رضا با یک دسته گل بزرگ وارد خانه شد. اما همین که به جلوی مادر رسید و دسته گل را زمین گذاشت حالت بقچه مانند شد. محمد رضا به مادر گفت: مادر برایت هدیه آوردم.
بعد از این خواب ها بود که خانواده محمد رضا متوجه شدند در شب عملیات کربلای 4 تیر به شکم محمد رضا خورده و مجروح شده. همرزمش نتوانسته بود او را به عقب برگرداند و همانجا مانده بود. فردا صبح که رفته بودند او را بیاورند ، او را پیدا نکرده بودند.
بعدها خانواده فهمیدند که محمد رضا را اسیر کرده اند. یازده روز در اسارت زنده بوده و در نهایت به خاطر جراحتش زیر شکنجه ی بعثی ها به شهادت رسیده و همانجا در کربلا دفنش کرده اند.
به نقل دوستانش وقتی او را اسیر می کنند ، می گویند که به امام توهین کن و او با همان حال زخمی می گوید: مرگ بر صدام. آنها نیز با لگد به دهان او می کوبند و دندانش می شکند.
وقتی بعد از شانزده سال جنازه ی محمد رضا را سالم از خاک در آورده بودند صدام گفته بود این جنازه نباید به این شکل به ایران برود. پیکر پاک محمد رضا را سه ماه در آفتاب گذاشتند تا شناسایی نشود ، ولی جسد سالم مانده بود. حتی روی جسد پودر مخصوص تخریب جسد ریختند که خاصیتش این بود که استخوان های جسد هم از بین می رفت ولی باز هم جسد سالم مانده بود. وقتی گروه تفحص جنازه ی محمد رضا را دریافت می کردند سرهنگ عراقی که در آنجا حضور داشته گریه می کرده و گفته: ما چه افرادی را کشتیم !
مادر شهید می گوید موقع دفن محمد رضا ، حاج حسین کاجی به من گفت: « شما می دانید چرا بدن او سالم است؟ » گفتم: « از بس ایشان خوب و با خدا بود. »
ولی حاج حسین گفت: « راز سالم ماندن ایشان در چهار چیز است: هیچ وقت نماز شب ایشان ترک نمی شد ؛ مداومت بر غسل جمعه داشت ؛ دائما با وضو بود و اینکه هر وقت زیارت عاشورا خوانده می شد ، ما با چفیه هایمان اشکمان را پاک می کردیم ولی ایشان با دست اشکهایش را می گرفت و به بدنش می مالید و جالب اینکه جمعه وقتی برای ما آب می آوردند ایشان آب را نمیخورد و آن را برای غسل نگه می داشت. »
شهید شفیعی در سال 81 در گلزار شهدای قم به خاک سپرده شد و من چند ماه پس از خاکسپاری آن بزرگوار از طریق خواهر یکی از دوستان آن شهید با ایشان آشنا شدم.
وقتی می گویم شهید شفیعی با تمام وجودم به این عبارت ایمان قلبی دارم. ایشان در حقم برادری بزرگی کردند که هرگز فراموش نخواهم کرد.

تصویر شهید شفیعی پس از گذشت شانزده سال از شهادتش:

روحش شاد.