محرم که فرا میرسه بازار نذری دادن ها هم خیلی گرم میشه. حکمت غذای نذری چیه که حتی آدمهای سیر هم سرش دعوا می کنند؟! نمیگم غذا نذر امام حسین کردن ایرادی داره. اتفاقا باید همه ی زندگیمون را نذر امام حسین علیه السلام و فرزندانش بکنیم.

امّا بعضی وقتا بعد از مراسم عزاداری وقتی می بینم خانم های عزاداری که تا چند دقیقه پیش داشتد برای امام حسین علیه السلام می زدند توی سر و سینه شون و ضجّه می زدند ، چطور برای یک غذای اضافی به جون هم می افتند و فحش و ناسزاهایی بار همدیگه می کنند که ...

لا إلا إلّا الله ...

راستش اون لحظه پیش خودم تصوّر می کنم وقتی به مجلس ختم عزیزی بریم به هر چیزی می تونیم فکر کنیم إلّا غذا. اصلا کی روش میشه جلوی صاحب عزا که دم در ایستاده عزاداران را بدرقه میکنه سر یه قاشق غذا دعوا کنه !

پس چرا خیلی ها اینطور حرمت مجلس عزا را می شکنند ؟!

کاش این غذاهای نذری را ببرند مناطق فقیر نشین شهر بین خانواده های فقیری که محتاج یک لقمه نون شب هستند پخش کنند. وقتی یک بچه ی گرسنه که چند وقته رنگ غذای خوب را ندیده ببینه از طرف امام حسین علیه السلام براش چه غذای لذیذی آوردند چقدر خوشحال میشه!

به نظرتون اون بچه دیگه یادش میره چه کسی اون لطف بزرگ را در حقّش کرده ؟

مجالسی رفتم که به جز خرما و چای پذیرایی دیگه ای نداشته ولی اونقدر صفا توش بوده که آدم هیچ وقت اون حس و حال معنوی را جای دیگه درک نکرده.

چه اشکالی داره پذیرایی عزاداری هامون خرما باشه و غذایی که نذر کردیم را ببریم به کسانی بدیم که خدا هم به شاد کردن اونها راضیه؟

 چه بشری هستیم ما؟!

خودمون سیر هستیم و از شکم گرسنه ها هیچ خبر نداریم !