یکی از فامیلای همسرم، همراه خانواده اش پنج روز بود مهمون خونه مون بودند. سعی کردم از پذیرایی چیزی کم نذارم براشون چون از مادرم یاد گرفتم که مهمون نواز باشم.

همون روز اول دختر هشت ساله شون با تعجب ازم پرسید چرا تو خونه ی خودتون چادر سرت میکنی؟ گفتم چون بابات به من نامحرمه. گفت یعنی آقای شما هم به مامان من نامحرمه؟ گفتم بله. گفت پس چرا مامان من چادر سرش نمیکنه؟ گفتم برو از خودش بپرس.

بعد از اون پرسش و پاسخ خانم مهمان چادر مجلسیشو جلوی آقای ما سرش میکرد و دیگه دامن تنگش خودنمایی نمیکرد.

روز بعد دوباره دختر مهمان ازم پرسید تو همیشه توی خونه ی خودتون جوراب میپوشی؟! گفتم نه! گفت پس چرا از روزی که ما اومدیم همش جوراب پات بوده؟ گفتم چون باید پاهامو از نامحرم بپوشونم و بابای تو به من نامحرمه.

دختر بچه کمی فکر کرد و چیزی نگفت و رفت.

دختر بچه ی کنجکاوی بود، در طول این چند روز سؤالات مختلفی از من می پرسید. حتی از ریزترین مسائل هم میخواست سر در بیاره.

روز چهارم صحبت از سؤال های دختر بچه شد که مادرش بهم گفت، اگه از همون اول که وارد خانواده ی شوهرت شدی راحت بودی خیلی زود عادی میشدی و اذیت هم نمیشدی!

گفتم متوجه منظورت نمیشم.

گفت منظورم اینه که اگه از اول غریبی نمیکردی و با پیراهن و دامن و روسری میومدی تو جمع های خانوادگی و فامیلی بهتر بود دیگه انقد اذیت نمیشدی که الان دیگه نتونی راحت چادرت رو کنار بذاری!

خیلی تعجب کردم. گفتم چادر سر کردن من هیچ ارتباطی به غریب بودن من در بین خانواده ی همسرم نداره! این اعتقاد منه که چادر حجاب کامل تره و دوست دارم با حجاب کامل جلوی نامحرم ظاهر بشم. من در جمع خانواده ی خودم هم اگه نامحرمی باشه چادرم را از سرم برنمیدارم، هر کسی که میخواد باشه شوهرخواهرم یا پسرخاله یا پسرعموم..... بلوز و دامن ممکنه پوشیده باشه ولی به هر حال گاهی خودنمایی میکنه و برجستگی های بدن را به نمایش میذاره.

گفت باشه حالا چادر رو قبول دارم ولی وقتی شلوار پوشیدی، دیگه جوراب پوشیدن هیچ لزومی نداره. فامیل و طایفه ی ما وقتی این جوراب را به پای تو می بینند، خیلی بیشتر تعجب می کنند تا آرایش غلیظ دختران فامیل.

حرفش واقعا برام عجیب بود. توقع داشت من به خاطر عُرف غیراسلامی فامیل جوراب نپوشم و وقتی شلوار پوشیدم بدون جوراب باشم!

گفتم پوشش پا از نامحرم واجبه اگه یه مراجعه به رساله کنی حتما مطلع میشی که باید پاها را هم از نامحرم پوشاند. من کاری به فامیل ندارم که دوست دارند چطوری بپوشم و چطوری نباشم. من اون چیزی رو رعایت میکنم که شرع اسلام گفته، هر چند که عرف پذیرای اون نباشه.

تازه متوجه شدم چرا در این شهر جنوبی کشور هر وقت به خیابون یا جای عمومی میرویم غالب خانم ها بدون جوراب هستند و دمپایی های روباز هم می پوشند. متاسفانه عرف بر شرع غلبه پیدا کرده و انقد بد جا افتاده که تازه نهی از معروف هم میکنند!

حجةالاسلام و المسلمین دکتر آقا تهرانی در یکی از خاطرات خود می گوید:

یک روز جلوی در موسسه دختر خانم جوانی جلوی من را گرفت و اظهار داشت: می خواهد مسلمان شود.

سوال کردم چه اطلاعاتی پیرامون اسلام دارید؟ گفت: به نتیجه رسیده ام مسلمان شوم. پیشنهاد مطالعه چند کتاب را دادم، کتاب ها در اختیارش گذاشته شد؛ بعد از مدتی با اشتیاق به نزدم آمد و گفت: کتاب ها را خوانده و می خواهم مسلمان شوم.

باز چند کتاب دیگر هم به او دادم و گفتم: اینها را هم مطالعه کنید.

این کار چند بار همینطور ادامه پیدا کرد. مطمئن بودم جامعیتی از اسلام و مکتب تشیع از مطالعه کتاب ها برایش حاصل شده است.

یک روز همین دختر با عصبانیت وارد موسسه شد و گفت: اگر همین الان شهادتین را برایم نخوانید، داخل شهر می روم، داد میزنم و اعلام می کنم، من مسلمان هستم تا همه متوجه بشوند و به این طریق اسلام می آورم.

 شور و اشتیاق این دختر موجب این شد تا به او قول دهم در مراسم جشن بزرگ میلاد امام حسین (ع) در موسسه ایشان بیایند و مراسم تشرف به اسلام را برگزار کنیم.

روز میلاد امام حسین(ع) مراسم جشن برپا شد و شیعیان زیادی هم در جلسه شرکت کردند، به عنوان یک میان برنامه اعلام کردیم یک دختر فرانسوی مقیم نیویورک با اطلاع و آگاهی دین اسلام و مکتب تشیع را برگزیده و مراسم تشیع الان برگزار می گردد.

در این میان شخصی از داخل جمعیت بلند شد و گفت: اصلا این دختر از اسلام چه می فهمد که می خواهد مشرف بشود؟

بنده نیز سوالی را مطرح کردم و گفتم هرکس جواب را می داند پیرامون آن توضیح دهد؟ سوال درباره مسئله «بداء» بود که از اعتقادات مسلم ما شیعیان است.

هیچکس جوابی نداد! سوال را از این دختر پرسیدم؟ توضیحاتی پیرامون آن به جمعیت ارائه داد.

سپس در جلوی جایگاه قرار گرفت؛ پس از اقرار به شهادتین و ارایه عقاید به او، اذان درگوش راست و اقامه در گوش چپ او خوانده شد. رسما به اسلام و مکتب تشیع گروید و نام او را «رقیه» نهادیم.

چند روزی از این قضیه گذشت تا اینکه همین دختر را با حجاب کامل اسلامی هم راه با مرد و زنی دیدم، به نظر می آمد پدر و مادرش باشند. در خیابان جلوی مدرسه با ما برخورد نمودند.

آن مرد و زن ( پدر و مادرش) با زبان فرانسوی شروع به سر و صدا کردند؛ چرا دختر ما را مسلمان نموده اید؟ به او بگویید حجابش را بردارد… سر و صدا باعث شد عده ای دور ما جمع شوند.

در همان حین، احساس کردم این دختر تازه مسلمان الان در شرایط سختی است و خیال کردم دارد خجالت می کشد. به موسسه رفتم و زنگ زدم ایران دفتر آیت الله مظاهری و پرسیدم: آیا در چنین شرایطی اگر اصل دین شخص در خطر باشد به نظر شما اجازه می دهید روسری را بردارد؟ در این مورد خاص ایشان فرمودند اشکال ندارد.

به سرعت برگشتم و به این دختر گفتم: با یکی از مراجع تقلید صحبت کردم و در مورد شما فرمودند: اگر دین شما در معرض خطر است اشکال ندارد و شما می توانید روسری را بردارید،

آنچه در جواب شنیدم این بود: دختر تازه مسلمان به من گفت: این حکم از احکام ثابت و اولیه است یا از احکام ثانویه و بنا بر ضرورت است؟ گفتم از احکام ثانویه می باشد.

تا این را شنید، گفت: « اگر روسری خود را بر ندارم و بخاطر حفظ حجابم کشته شوم آیا من شهید محسوب میشوم؟» گفتم: «بله!»

گفت: « والله روسری خود را برنمی دارم هرچند در راه حفظ حجابم جانم را از دست بدهم. »  البته بعد از این ماجرا خانواده او نیز با مشاهده رفتار بسیار مودبانه دخترشان از این خواسته صرفنظر کردند.

آنها عازم فرانسه بودند و با همان حال به طرف فرانسه روانه شدند، آدرس یک مرکز دینی که دوستان ما در آنجا بودند به او دادم و بعدا هم متوجه شدم که الحمدلله با یک جوان مسلمان فرانسوی ازدواج نموده است.

* حجت الاسلام دکتر مرتضی آقاتهرانی در دوران اقامت در آمریکا، امامت جمعه شهر نیویورک و مسئولیت موسسه اسلامی آن شهر را به عهده داشت.

منبع: http://www.pedar.net