در پست قبلی عقیده یهود در مورد اشغال فلسطین بیان شد. اکنون به نقد این عقیده می پردازیم:

اگر فرض کنیم وعده بازگشت ‏به سرزمین موعود، کلام وحى باشد، آن به معناى سرزمین جغرافیایى نیست، بلکه اعاده صهیون به یهود اشاره به انعقاد نوعى پیمان با خداوند است . لذا به نظر مى‏رسد فلسطین هیچ‏گاه سرزمین موعود یهودى نبوده است .

شاید به همین دلیل مجمع اصلاح یهودیت در سال 1264 ش/1885 م اعلام نمود که ا نتظار بازگشت ‏به فلسطین را ندارد، یا برخى از آنان گفته‏اند: آمریکا و آلمان، صهیون یهودیان است . البته حذف کلمه صهیون در ادعیه مذهبى نیز نشان از بى‏پایگى این عقیده دارد که صهیون در فلسطین است . ⁽¹⁾

بنابراین، ادعاى صهیونیسم مبنى بر این ‏که صهیون در فلسطین است، درست نیست؛ زیرا صهیونیست‏ها در اواخر قرن سیزده شمسى/ اوایل قرن بیستم میلادى، فلسطین را پس از بررسى و رد مناطقى چون سورینام، کنیا، اوگاندا، قبرس، موزامبیک، آرژانتین، کنگو، آنگولا، طرابلس (لیبى) و صحراى سینا ⁽²⁾ به عنوان مکانى براى تاسیس حکومت ‏یهود برگزیده‏اند .

نتیجه این‏که صهیونیسم، جریانى غیر دینى است، صهیونیست ها حتى به اندازه یهودیان در اندیشه فلسطین نبوده‏اند و این واقعیت که صهیون براى صهیونیست ‏ها مهم نیست، با اعتراف لئوپنسکر( Leopinsker) ، صهیونیست مشهور به این‏که « ما فقط به قطعه زمینى نیاز داریم که . . . اعتقاد به خدا و کتاب مقدس . . . را به آن جا ببریم‏» و نیز با این اعتراف هرتصل که تلاش او براى تاسیس دولت ‏یهودى، یک برنامه استعمارى است، روشن‏تر مى‏گردد . ⁽³⁾

پی نوشت:

1- یورى ایوانف، پیشین، ص 85 و 83، 45، 42/روژه گارودى، تاریخ یک ارتداد، پیشین، ص 275 و 42، 22

2- حمید احمدى، پیشین، ص 54- 49/ جان گوئیلگى، فلسطین واسرائیل‏رویارویى‏باعدالت، سهیلا ناصرى، ص 9

3- یورى ایوانف، پیشین، ص 85، 83، 45، 42/ روژه گارودى، تاریخ یک ارتداد، پیشین، ص 275، 42، 22