این روزها بحث بحران کاهش جمعیت ایران، خصوصا جمعیت شیعیان مطرح است.

وقتی با دوست و آشنا درباره ی این موضوع صحبت می کنم، بیشترشون میگویند: « دلت خوشه ها اونایی که از این حرفا می زنند، نفسشون از جای گرم بلند میشه، خبر از گرونی و خرج و مخارج زندگی ندارند. همین دو تا بچه کافیه دیگه برای چی دردسر درست کنیم برا خودمون. »

بعضی ها که دو تا بچه هم به نظرشون زیاده و تک فرزندی را می پسندند. وقتی حرف از بچه ی دوم میزنم میگویند: « مگه عقلت کمه که دوباره میخوای بچه بیاری؟ بچه یعنی دردسر، یعنی سختی.... انگار زایمان اولت خیلی بهت خوش گذشته و بچه ی آرومی هم داری که انقد راحت حرف از بچه ی بعدی میزنی. چقده تو هولی... »

نمیدونم کی اینطور جا انداخته که وقتی زن و مردی ازدواج می کنند و زیر یک سقف زندگی مشترکشون را شروع می کنند، باید چند سال صبر کنند و بعد بچه دار شوند؟! چرا وقتی خانمی که تازه عروسی کرده باردار میشه، بقیه مسخره اش می کنند و با نیشخند پشت سرش حرف می زنند، که دیدی فلانی چقد هول بود صبر نکرد حداقل یه سال از عروسیش بگذره بعد باردار بشه! طوری حرف می زنند انگار که  گویی آن بنده ی خدا مرتکب گناه کبیره ای شده.

نمیدونم این چه فرهنگ غلطیه که بین مردم ما رواج یافته؟ چرا فکر می کنیم باید دیر بچه دار شد و بین بچه ها حداقل پنج شش سال اختلاف سنی باشه؟

آیا واقعا این فرهنگ غلط که در میان خانواده های ایرانی رواج پیدا کرده از سیره ی نبوی برخواسته؟ آیا ائمه ی معصومین علیهم السلام سفارش به این کارها کرده اند؟ در زندگی کدامیک از معصومین سراغ دارید که چند سال صبر کرده باشند بعد بچه دار شده باشند؟ کجا سراغ دارید که اختلاف سنی بین بچه هایشان را طوری تنظیم کرده باشند که حداقل 5 سال یا بیشتر فاصله سنی داشته باشند؟!

خواهرم، مادرم، میدونم که تحمّل مشکلات دوران بارداری و زایمان و عوارض جسمی و روحی پس از زایمان،  شب بیداری ها و سختی هایی که به خاطر بچه باید تحمل کرد خیلی دشواره. خودم تجربش کردم و بارها کم آوردم، ولی هیچ وقت از دنیا آوردن دخترم پشیمون نشدم. و دوست دارم هر چه زودتر مشکلات جسمیم رفع بشه و بتونم دومی را دنیا بیارم. خواهش می کنم کمی فکر کنید. به آینده ی فرزندتون. به آینده ی کشورتون. به زمانی که دیگه دیر شده و کاری از دست کسی بر نمیاد. نگذارید چنین روزی برسه.

به هشدار های مقام معظم رهبری در این باره توجه کنید:

بیانات مقام معظم رهبری در دیدار کارگزاران نظام    1391/05/03:

کشور باید نگذارد که غلبه‌ى نسل جوان و نماى زیباى جوانى در کشور

از بین برود؛ و از بین خواهد رفت اگر به همین ترتیب پیش برویم؛ آنطورى که کارشناس ها بررسى علمى و دقیق کردند. اینها خطابیات نیست؛ اینها کارهاى علمى و دقیقِ کارشناسى‌شده است.

اگر چنانچه با همین وضع پیش برویم، تا چند سال دیگر نسل جوان ما کم خواهد شد - که امروز قاعده‌ى جمعیتى ما جوان است - و به تدریج دچار پیرى خواهیم شد؛ بعد از گذشت چند سال، جمعیت کشور هم کاهش پیدا خواهد کرد؛ چون پیرى جمعیت با کاهش زاد و ولد همراه است. یک زمانى را مشخص کردند و به من نشان دادند، که در آن زمان، ما از جمعیت فعلى‌مان کمتر جمعیت خواهیم داشت. اینها چیزهاى خطرناکى است؛ اینها را بایستى مسئولین کشور بجد نگاه کنند و دنبال کنند.

در این سیاست تحدید نسل حتماً بایستى تجدیدنظر شود و کار درستى باید انجام بگیرد. این مسئله‌ى افزایش نسل و اینها جزو مباحث مهمى است که واقعاً همه‌ى مسئولین کشور - نه فقط مسئولین ادارى - روحانیون، کسانى که منبرهاى تبلیغى دارند، باید در جامعه درباره‌ى آن فرهنگ‌سازى کنند؛ از این حالتى که امروز وجود دارد - یک بچه، دو بچه - باید کشور را خارج کنند. رقم صد و پنجاه میلیون و دویست میلیون را اول امام گفتند - و درست هم هست - ما باید به آن رقمها برسیم.

بیانات در اجتماع بزرگ مردم بجنورد 1391/07/19:

خانواده‌ها، جوانها باید تولید مثل را زیاد کنند؛ نسل را افزایش دهند. این محدود کردن فرزندان در خانه‌ها، به این شکلى که امروز هست، خطاست. این نسل جوانى که امروز ما داریم، اگر در ده سال آینده، بیست سال آینده و در دوره‌ها و مرحله‌هاى آینده‌ى این کشور بتوانیم آن را حفظ کنیم، همه‌ى مشکلات کشور را اینها حل میکنند؛ با آن آمادگى، با آن نشاط، با آن شوقى که در نسل جوان هست، و با استعدادى که در ایرانى وجود دارد. پس ما مشکل اساسى براى پیشرفت نداریم.