در ادامه پست قبلی در این پست سخنان حضرت که در دفاع از حق خود، فدک ـ ارثی که از پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله به ایشان می رسید ـ در مسجد مدینه ایراد نمودند را یاد آور می شویم.

حضرت زهرا سلام الله علیها خطاب به حاضرین فرمود:

« چندان درنگ نکردید که کار نخستین تان تمام گردد. نوائی دیگر و سخنی جز آنچه در دل دارید آغاز کردید! می پندارید ما میراثی نداریم! در تحمل این ستم نیز بردباریم و بر سختی این جراحت پایداریم. »

... و أنتم ألان تزعمون ان لا إرث لنا أفحکم الجاهلیة تبغون ( و مَن أحسن مِن الله حکماً لقوم یوقنون) ⁽¹⁾ أفلا تعلمون؟ بلی قد تجلی لکم کالشّمس الضّاحیة أنّی أبنته! أیّها المسلمون ءَ أغلَبُ علی إرثی؟ یابن أبی قحافة أفی کتاب الله أن ترث أباک و لا أرث أبی؟! لقد جئت شیئاً فریّاً! أفعلی عمد ترکتم کتاب الله و نبذتموه وراء ظهورکم؟...

مگر به روش جاهلیت می گرایید؟ و راه گمراهی می پیمایید؟ برای مردم با ایمان چه داوری بهتر از خدای جهان؟

ای مهاجران! این حکم خداست که میراث مرا بربایند و حرمتم را نپایند؟

ای پسر ابو قحافه! خدا گفته تو از پدر ارث بری و میراث مرا از من بگیری؟ این چه بدعتی است در دین می گذارید! مگر از داور روز رستاخیز خبر ندارید؟ آیا دانسته و به عمد، کتاب خدا را ترک کرده و پشت سر انداختید که می گوید:

v      « وَ وَرِثَ سُلَیمانُ داودَ » ؛ سلیمان از داود ارث برد. ( سوره نمل ـ آیه 16 )

v    و در آیه دیگر آنجا که خبر زکریا را بازگو می کند؛ زکریا عرض کرد: « ... فَهب لی من لدُنک ولیّاً * یرثنی و یرث من آل یعقوب ... » ؛ پروردگارا مرا فرزندی عنایت فرما تا از من و آل یعقوب ارث برد. ( سوره مریم ـ آیات 5 و 6 )

v      و فرمود: « و اولوا الأرحام بعضهم اولی ببعض فی کتاب الله» ؛ خویشاوندان نسبت به یکدیگر، در احکامی که خدا مقرّر داشته، ( از دیگران ) سزاوارترند. ( سوره انفال ـ آیه 75 )

v    و فرمود: « یوصیکم الله فی أولادکم للذّکر مثل حظّ الأنثیین »؛ خداوند متعال سفارش می کند به شما درباره فرزندانتان که سهم ( میراث ) یک پسر به اندازه سهم دو دختر باشد. » ( سوره نساء ـ آیه 11 )

v    و فرمود: « إن ترک خیراً الوصیة للوالدین و الأقربین بالمعروف حقا علی المتّقین.» ؛ هنگامی که مرگ شما فرا رسد بر شما واجب است که وصیت کنید برای والدین و نزدیکان بطور شایسته، این حقی برای پرهیزکاران است. ( سوره بقره ـ 180 )

حضرت پس از بیان این آیات فرمود: « و شما گمان می برید که مرا بهره ای نیست و سهمی از ارث پدرم ندارم؟ آیا خدا شما را مخصوص آیه ای فرمود که پدرم را از آن بیرون کرده؟ یا آنکه می گویید اهل دو کیش از یکدیگر ارث نمی برند؟ و یا من و پدرم را اهل یک کیش نمی دانید؟ و یا شما به خصوص و عموم قرآن از پدر و پسر عمویم (علی علیه السلام) داناترید؟...

سپس خطاب به انصار فرمود: ای گروه مؤمنین! ای یاوران دین!... چرا حق من را نمی گیرید؟ چرا دیده به هم نهاده و ستمی را که به من می شود می پذیرید؟ مگر نه اینکه پدرم فرمود احترام فرزند، حرمت پدر است! چه زود رنگ پذیرفتید و بی درنگ در غفلت خفتید...

قرآن در دسترس شماست و شب و روز آن را می خوانید. چرا و چگونه معنی آن را نمی دانید؟...

از اینها بیم مدارید، تا هستید. از خدا بترسید اگر حق پرستید....

من آنچه شرط بلاغ است با شما گفتم، اما می دانم خوارید و در چنگال زبونی گرفتار. چه کنم که دلم خون است. و باز داشتن زبان شکایت، از طاقت برون. و نیز می گویم برای اتمام حجت بر شما مردم دون.

بگیرید! این لقمه ی گلوگیر به شما ارزانی، و ننگ حق شکنی و حقیقت پوشی بر شما جاودانی باد. اما شما را آسوده نگذارد تا به آتش افروخته خدا بیازارد....

آنچه می کنید خدا می بیند و ستمکار به زودی داند که در کجا نشیند.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

(1)      سوره مائده ـ آیه 50