در پست قبلی اشاره ای به پر حرفی خانم ها داشتم. ولی پُر حرفی خانم ها بعضی جاها واقعا غیر قابل تحمله. مثلا در مجالس اعیاد و عزاداری ها وقتی سخنران جلسه مشغول سخنرانی است کمتر خانمی را میشه دید که ساکت نشسته و داره به سخنرانی گوش میده. وقتی بهشون تذکر میدی که خانوم اومدی اینجا ساکت بشین به سخنرانی گوش بده یه خورده بار علمی ات زیاد بشه ، میگه این حرفا به چه درد من میخوره! من اول و آخرش باید تو خونه بشینم کلفتی کنم و تو سری بخورم. حاج آقا هم واسه خودش حرف میزنه کی به حرفاش عمل میکنه؟!

واقعا تا بحال نشستید فکر کنید چرا همیشه در سخنرانی ها صدای خانم ها بیشتر از صدای سخنران به گوش میرسد؟!

در مساجد و حسینیه ها و تکایا با وجود اینکه جمعیت خانمها خیلی بیشتر از آقایون است و کودکان هم همراه مادرانشون هستند ولی کمترین جا به خانم ها تعلق گرفته. بارها در مجالس مختلف دیدم که خانم ها انقدر تنگ هم نشستند که به مرز خفگی رسیدند ولی اون طرف پرده آقایون هر کدوم یک متر یا حداقل نیم متر با هم فاصله داشته اند و راحت نشسته اند بدون اینکه اذیت شوند.

همیشه بهترین جای مجلس برای آقایون در نظر گرفته شده. حتی پرچمها و پرده های نصب شده همه برای آقایون است و پشت این پرچم ها که شلخته و نا زیبا هست به خانم ها تعلق گرفته. بیشتر مواقع بلندگوی سمت خانم ها مشکل داشته.

راستی تا به حال شده آقایون یک بار قبول کنند که یک مجلسی برگزار بشه و جای خانم ها و آقایون عوض بشه ببینند خانم ها در چه شرایطی می نشینند و از برنامه استفاده میکنند؟!

بیشتر اوقات بهترین کولر طرف آقایون است! بهترین بخاری سمت آقایون است. بهترین فرش ها سمت آقایون است. باور کنید یک زمانی در شهر مقدس قم در مجلسی شرکت کردم که طبقه همکف متعلق به آقایون بود با لوستر و فرش های عالی و طبقه ی زیر زمین متعلق به خانم ها بود با موکت های پوسیده. وسط مجلس یهو صدای جیغ یکی از خانم ها توجه همه رو جلب کرد و یک موش بی جون وسط مجلس شروع به دویدن کرد. دیگه از بوی تعفّنی که در زیرزمین بود چیزی نمیگم.

من اون شب احساس کردم افرادی که این مجلس را برگزار کرده اند قصدشان فقط انتقام جویی از خانم ها بوده، چون فضایی که به خانم ها اختصاص داده بودند واقعا وحشتناک بود و هر کسی را از مجلس مناجات دلزده میکرد.

البته نمیگم همه جا اینطوره ولی باور کنید نود درصد کشور ما اینگونه است که همیشه بهترین امکانات و فضاها به قسمت آقایون تعلق گرفته.

خب شما تصورش را بکنید خانمی با دلخوشی بلند میشه میاد توی مجلس شرکت میکنه ، وقتی این وضعیت را می بینه ترجیح میده با کنار دستی اش صحبت کنه ولی به حرف سخنرانی که هیچ اهمیتی به این تبعیض نمیده گوش نده.

هر چند این دلیل چندان قانع کننده نیست ولی بی تاثیر هم نیست.

از این مساله که بگذریم گاهی اوقات در مجالس سخنرانی شرکت کرده ام که اختصاص به خانم ها داشته و تمام مدعوین خانم بوده اند و فضا هم مناسب بوده ولی باز هم شاهد این پُر حرفی ها بوده ام. اینجا دیگه نمیشه گفت بخاطر فضای نامناسب خانم ها مشغول حرف زدن هستند، چون معمولا این جور مواقع مکان آقایون را در اختیار خانم ها قرار میدهند تا راحت باشند. پس چی باعث میشه که خانم ها دست از پر حرفی هاشون بر ندارند و باز هم روی اعصاب امثال من راه بروند.

من فکر میکنم یک دلیلش اینه که خانم ها به این مساله پر حرفی عادت کرده اند و خودشون هم باورشون شده که در اینگونه مجالس فقط خودشون باید حرف بزنند. آقایون هم انقدر این مساله را تکرار کرده اند که خانم ها براشون مایه افتخار شده که پر حرفی کنند.

مساله مهمتر اینه که سخنرانی که داره صحبت میکنه راجع به چه موضوعی صحبت میکنه و فن سخنوری را بلده یا نه؟! خیلی از مواقع دقت کردم وقتی که سخنران راجع به مسائل خانواده و تربیت فرزندان صحبت کرده همه ی خانمها ساکت شدند و به صحبت های سخنران به دقت گوش دادند. این خانم ها همانهایی هستند که وقتی سخنران مثلا راجع به مساله غدیر مشغول سخنرانی بوده یا مثلا آیه ای از قرآن را تفسیر میکرده به آن اهمیت نمیدادند و مشغول حرف زدن خود بوده اند.

به نظر من مشکل اصلی خانم ها این است که تعریف درستی از ضروریات زندگی شون ندارند. هنوز به مسائل مهمی که در زندگی شون تأثیر گذار است پی نبرده اند!

از طرفی بسیاری از سخنرانان نمیدانند که چه موضوعی امروز در زندگی عامه مردم کاربرد دارد و به آن نمی پردازند.

یادش بخیر در دوره دانشجویی استاد بزرگوارم دکتر رحماندوست درس متون نهج البلاغه را انقدر زیبا برای ما تدریس میکردند که هنوز هم به حاشیه های کتاب نهج البلاغه ام سر میزنم و از راهکارهای زیبای استادم بهره میبرم و برایش دعای خیر میکنم. به نظرم یک سخنران راجع به هر موضوعی که میخواد سخنرانی کنه باید به گونه ای بحث را باز کنه که مخاطب شیفته ی کلامش بشه.

همین خانم هایی که در بسیاری از مجالس مشغول پر حرفی هستند ، در برخی مجالس سخنرانی ساکت نشسته اند و تمام توجهشان به صحبت های خطیب مجلس است. علت چیست ؟!

راستی خودمم چقدر پُر حرفی کردم همین جا ! بابت طولانی شدن کلامم عذرخواهی میکنم.

فرصت کردید به وبلاگ یادداشت های گاه بی گاه من هم سر بزنید.