در پست قبلی سؤالی را مطرح کردم که برگرفته از جمله ای بود که جناب استاد مؤذن در اردوی طهورا بیان کرده بود. ( در اینترنت شهر برفی است. )

راستی چرا اینترنت مثل یه شهر برفیه؟!

مطمئنا هر کدوم از شما که پست قبلی را خواندید جوابی برای این سؤال در ذهنتون داشتید ولی بیشترتون ترجیح دادید نگویید. بعضی از دوستان عزیز جواب هایی داده اند که هر کدامش به نوعی قابل تأمله و برداشت جالبی از این جمله است.

نظرات دوستان:

ــ همه چیز تو نت زود آب می شن....یعنی زود فراموش می شن.

ــ بیشتر سایت ها و فضاها در اینترنت از رنگ سفید استفاده می کنند.

ــ محیط برای افراد مذهبی و در محیط ها و بلاگ های مذهبی خیلی خیلی زلال و صاف دیده می شه و همه خیال می کنند که ...وای..در چه محیط پاکی هستند ( درصورتی که اینطور نیست) و به همین خاطر گویی یک شهر برفیست.

ــ کاربران دنیای مجازی ، در ابتدای فعالیت خود با شدت و حرارت و ذوق خاصی شروع به فعالیت می کنند اما بعد از گذشتن مدت کوتاهی ، آتش اولیه شان کم فروغ شده و همچون برفی که نم نم آب می شود ، از فعالیتشان کاسته می شود.

ــ برا اینکه آدم را به یه خواب عمیق میبره که خیلی لطیف و گول زننده است.

ــ واسه اینکه این ....هایی که تو نت رد و بدل می شه! مثل برف زودی آب می شه و از بین میره! یه دنیای مجازیه! سرکاری!

ــ در شهر برفی، ارتباطات حضوری کمرنگه و همه به خاطر سرما، توی خونه‏هاشون مشغول به کارند.

ــ چون برف سفیده ، هم آلودگی ها و هم زیبایی ها مثلا یه گل سرخ خیلی راحت دیده میشه و صد البته تاثر خودش رو میذاره....پس مواظب کارامون باشیم.

ــ شاید چون وقتی در برف راه میروی رد پات می مونه یا به خاطر این که همه همون معصومیت و پاکی خودشون را این جا نشون میدهند. آخه وقتی برف میاد شهر پاک و تمیز و زیبا میشه.

خوب نظرات دوستان خوبم که از همه شون ممنونم را خواندید. فکر کنم اگه نظر خودم را هم وقتی برای اولین بار این جمله را شنیدم بنویسم بد نباشه. تصور من از شباهت اینترنت به یه شهر برفی این بود که وقتی در یک شهر برفی راه می روی احساس خوبی داری چون همه جا را سفید می بینی و یکدست. از اینکه روی برفها قدم بزنی و صدای شکسته شدن برفدانه ها زیر پایهایت را بشنوی لذت می بری، در حالی که در این شهر برفی مه همه جا را گرفته و تو نمی تونی دور دست ها را خوب ببینی و به همین چند قدمی که برمی داری راضی هستی. خوب این اتفاق واقعا در یک زمستان سرد برفی برای خودم افتاده که در حالی که روی برف ها قدم بر می داشتم و کیف می کردم یکدفعه پایم در گودالی فرو رفته که از برف پر شده بود و من متوجه اون نشدم و با صورت افتادم روی زمین. حتما خودتون به وجه شباهتش با اینترنت پی بردید.

حالا ببینیم نظر استاد مؤذن در این باره چیه:

در یک شهر برفی هر قدمی که بگذاری جای پایت روی برف ها می ماند. اینترنت هم مثل یه شهر برفیه. هر کجاش قدم بگذاری جای پایت اونجا می مونه. ( همین )

منظور: شما در اینترنت هر جا سیر کنید، هر سایتی باز کنید، هر سرچی انجام بدهید، هر ایمیلی که بفرستید، هر چتی انجام دهید، خلاصه هر کاری انجام دهید... همه و همه زیر ذره بین یه ابر اینترنته که کل فضای مجازی اینترنت زیر نظرشه و ما ازش غافلیم. ارتباطات الکترونیکی کاملا کنترل می شه.

محرمانگی در اینترنت معنا نداره. بیش از 80 درصد کامپیوتر های شخصی که به اینترنت وصل می شه تحت کنترل چشمان پنهانیه که تمام حرکات کاربران را در نت زیر نظر داره.

نظرتون درباره گوگل ترندس چیه؟

اگه مثل من، این اسم تازه به گوشتون رسیده روی لینکش کلیک کنید ببننید این سیستم چه امکاناتی داره.    

کار گوگل ترندس اینه که آمار جستجوهای انجام شده توسط کاربران گوگل رو درباره یه موضوع خاص نشون میده. مثلا شما می خواهید بدونید کدوم کشور یا کدوم شهر یه کشور خاص، بیشتر از بقیه کشور ها واژه ( ورزش ) را سرچ کرده. با کمک همین ترندس می تونید آمار جستجوهایی که در گوگل راجع به موضوع ( ورزش ) شده را بدست آورید.

خوب به نظر جالبه. مگه نه؟ از هر چی دلتون می خواد آمار و ارقام و اطلاعات دقیقی ( که البته در دقیق بودنش یه کمی تردید دارم ) به دست می آورید که در چه سالی چه کشورهایی چه تعداد سرچ درباره فلان موضوع داشته اند.

اما وقتی روی این قضیه دقت کنیم، یه سؤال به ذهنمون خطور می کنه. این همه آمار و ارقام دقیق چطوری جمع آوری شده؟ اصلا برای چی جمع آوری شده؟ به نفع کی می تونه باشه؟

بیایید هشیار باشیم. به قول شهیده خانم ( قلم ریز )، چه بخواهیم چه نخواهیم در اینترنت هر جا قدم بگذاریم جای پامون می مونه و سیستم های قوی اطلاعاتی غرب همه اش را ثبت می کنه تا یه روزی به نفع خودش و علیه ما استفاده کنه. پس بیایید از این به بعد مراقب باشیم که کجا قدم می گذاریم و چه رد پایی از خودمون به جا می گذاریم.

فکر می کنم نه تنها در اینترنت که در لحظه لحظه زندگیمون باید هشیارانه قدم بردایم. اگه در تمام ثانیه های زندگیمون حضور خدا را حس کنیم خیلی از مشکلاتمون حل می شه.