روبه روم نشست و با چشمای معصومش بهم خیره شد. سرش را بالا گرفته بود و حتی پلک هم نمی زد. محو حرکات من شده بود. حتما می خواد بدونه من دارم چیکار می کنم.

بیشتر که دقت کردم دیدم نگاهش به دهانم است. یعنی اون می فهمه من چی دارم زیر لب زمزمه می کنم؟!

مگه اون همه اسباب بازی اون طرف اتاق نیست؟! چرا اومده روبروی من نشسته و خیره شده به من؟!

حتما مجذوب سفیدی چادرم شده. شایدم فکر می کنه من دارم با اون حرف میزنم.

لبخندی بهش زدم. اونم از فرصت استفاده کرد و مُهر را برداشت و کرد توی دهانش.

السلام علیکم و رحمة الله و برکاته.

بازم نفهمیدم چی خوندم!! عجب حضور قلبی داشتم!! نمی دونم چرا همه چی سر نماز میاد تو ذهنم.