حکمت 461 نهج البلاغه:

الغیبةُ جُهدُ العاجِزِ .

غیبت کردن، آخرین تلاش شخص ناتوان است.


در میان گناهان، کمتر گناهی است که مانند غیبت، نشانه ی پستی و ضعف و زبونی باشد.

غیبت از گناهانی است که جنبه ی حق الناس دارد، و چنان نیست که تنها با آب توبه بتوان آن را شست؛ بلکه باید از غیبت شونده حلالیت بطلبد. و وای به حال کسی که غیبت افرادی را کرده و آن افراد از دنیا رفته اند، که حلیت طلبیدن غیر ممکن شده است. در این گونه موارد دستور داده شده که برای آن افراد تا می تواند طلب استغفار کند، و کار خیر انجام دهد بلکه از او راضی شوند.