راستش تو این چند روزه اونقدر سرم شلوغ شده بود که کمتر می تونستم به دوستان بزرگوارم سر بزنم و مطالب وبلاگشون را بخونم و براشون کامنت بذارم. همین جا از همه تون عذرخواهی می کنم.
راستی تو شهر شما هم برف اومده؟
چه حس زیبایی پیدا می کنه آدم وقتی زمین پر از برف را می بینه و دونه های قشنگ و ظریف برف که به طور منظم و با فاصله ی دقیق از آسمون پایین میان. خداییش عجب حکمتی داره کارای خدا! آدم این صحنه های ناب را که تو زندگیش می بینه بیشتر به قدرت خدای خودش پی می بره و به خدای خودش افتخار می کنه.
دیروز صبح وقتی از خونه اومدم بیرون و داشتم به سمت خیابونمون می رفتم، صحنه اش خیلی برام دلنشین و آرامش بخش بود. بارش برف و زمین و درخت های پوشیده شده از برف. همون جا گفتم: شکرت خدا جونم. خیلی دوسِت دارم.
چه صفایی داشت! منم از فرصت استفاده کردم و موبایلم را در آوردم و یه عکس گرفتم. البته چون کیفیت عکس های موبایلم خیلی خوب نیست برف هایی که از آسمون میومد پایین، تو عکس معلوم نیست. اینم عکس خیابون برفی ما:
البته این جور مواقع خیلی چیزای دیگه هم به ذهنم میاد. اینکه حالا که من دارم از دیدن این برف لذت می برم، اون پیرزن قد خمیده ای که روز عید غدیر دیدم تو سرما داشت میون آشغال های مردم دنبال یه چیز درست حسابی که به دردش بخوره می گشت؛ الان داره چی کار می کنه؟ اصلا مگه اون پیرزن بچه نداره؟
یعنی بچه هاشم فقیر و ندارند یااینکه مادرشون را به حال خودش گذاشتند؟!
باورتون نمیشه روز عید غدیر وقتی اون صحنه دردناک را دیدم دلم لرزید. آخه مگه ما مسلمون نیستیم؟! چرا پولدارا یه ریزه به فکر بی پولا نیستند.
بابا! به خدا داریم تو شهرمون کسانی را که شب ها گرسنه می خوابند!
جالبه اونایی که وضع مالی شون در حد متوسط و حتی گاهی ضعیفه، به فقرا کمک می کنند ولی بیشتر پولدارا از حال فقیرای شهرشون غافلند. اصلا عارشون میاد اسم مناطق فقیر نشین شهرشون را بیارند؛ چه برسه به اینکه یه سری به اونجا هم بزنند.
باور کنید هنوز تو این جامعه اسلامی هستند بچه هایی که از روی نداری پابرهنه تو کوچه ها می دوند و بازی می کنند.
چرا یکی باید کمدش پر از انواع لباس های گران قیمت و کفش و کیف باشه و سال تا سال ازشون استفاده نکنه و حتی اونا رو سالم بیاندازه دور و یکی دیگه در به در تو آشغال ها دنبال یه چیز به درد بخور بگرده؟!
